Το ηλεκτρονευρογράφημα-ηλεκτρομυογράφημα είναι μία παρακλινική εξέταση που στόχο έχει την εκτίμηση της λειτουργικότητας των περιφερικών νεύρων και των μυών του ανθρώπου. Με τον τρόπο αυτό δίνεται η δυνατότητα στον Ιατρό να επιβεβαιώσει την κλινική υποψία κάποιας πάθησης, ή ακόμα να εκτιμήσει την βαρύτητά της. Έτσι το ηλεκτρομυογράφημα είναι πολύτιμο συμπλήρωμα στην προσέγγιση όλων των παθήσεων του περιφερικού νευρικού συστήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η εξέταση είναι απαραίτητη όχι μόνο στους κατ εξοχήν Ιατρούς που μελετούν τα νεύρα δηλαδή τους Νευρολόγους, αλλά παραγγέλνεται πού συχνά και από Ιατρούς άλλων ειδικοτήτων όπως Ορθοπεδικούς, Φυσίατρους ή και Παθολόγους ή Ρευματολόγους.
Το συνηθέστερο ενόχλημα που διερευνάται με ένα μυογράφημα είναι οι αιμωδίες (μουδιάσματα), η μυϊκή αδυναμία, και ο πόνος όταν θεωρούμε ότι προέρχεται από πίεση νεύρου ( πχ σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, αυχενικό σύνδρομο, κήλες στην Οσφυϊκή μοίρα σπονδυλικής στήλης).
Η διάρκεια του ηλεκτρομυογραφήματος ποικίλει από μισή έως μία ώρα, ανάλογα με την φύση του περιστατικού και τον αριθμό των νεύρων που θα εξεταστούν. Καθώς ο ιατρός που κάνει την εξέταση δεν είναι πάντα αυτός που την έχει ζητήσει, στον χρόνο αυτό συμπεριλαμβάνεται και μία απαραίτητη κλινική εξέταση του ασθενούς από τον νευρολόγο που διεξάγει τη μελέτη. Το πόρισμα παραδίδεται στον ασθενή συνήθως την επόμενη ημέρα, αφού συνεκτιμηθούν τα δεδομένα της εξέτασης με το ιστορικό του ασθενούς.
Σαν εξέταση είναι ανώδυνη. Η μελέτη των νεύρων γίνεται αφού διοχετεύεται σε αυτά μικρής έντασης ηλεκτρικό ρεύμα, το οποίο γίνεται μεν αντιληπτό από τον ασθενή, χωρίς όμως να είναι δυσάρεστο ή να προκαλεί πόνο. Ανάλογα με την πάθηση ενδεχομένως χρειαστεί να εξεταστούν και οι μύες με λεπτές βελόνες εξαιρετικά μικρής διαμέτρου, ειδικά μελετημένες ώστε να προκαλούν την μικρότερη δυνατή όχληση στον εξεταζόμενο.
Όταν προσέρχεστε για ηλεκτρομυογράφημα θα πρέπει να έχετε μαζί σας τον παραπεμπτικό του ιατρού που σας ζήτησε την εξέταση, μία λίστα με πιθανά φάρμακα που λαμβάνετε όπως επίσης και έγγραφα από το ιατρικό σας ιστορικό που μπορεί να σχετίζονται (πχ ένα προηγούμενο ηλεκτρομυογράφημα). Καλό είναι να φοράτε άνετα ρούχα, τα οποία μπορούν “ανέβουν” ώστε να εξεταστεί το συγκεκριμένο άκρο (λόγου χάρη μία μπλούζα με χαλαρά μανίκια, ή ένα παντελόνι το οποίο μπορεί να μαζευτεί πάνω από το γόνατο). Κατά τη διάρκεια της εξέτασης μπορεί να είστε είτε καθιστοί είτε ξαπλωμένοι. Αν και η εξέταση διεξάγεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην προκαλεί την ελάχιστη δυσφορία στους περισσότερους ανθρώπους, αν νιώσετε δυσάρεστα μπορείτε να ζητήσετε από τον ιατρό να διακόψει οποιαδήποτε στιγμή.
Σε κάθε περίπτωση το ηλεκτρομυογράφημα είναι μία απολύτως ασφαλής εξέταση,που δεν επιβαρύνει τον οργανισμό, η οποία δίνει χρήσιμα στοιχεία στον ιατρό για την πάθησή σας.
Η νευραλγία τριδύμου χαρακτηρίζεται από στερεότυπα επεισόδια διαξιφιστικού πόνου διάρκειας συνήθως λίγων δευτερολέπτων στην περιοχή κατανομής του τριδύμου νεύρου, και μάλιστα συνηθέστερα στο κάτω μισό του προσώπου. Ο ασθενής συχνά τον περιγράφει σαν ηλεκτρικό ρεύμα, και είναι τόσο δυσάρεστος και ανθεκτικός στα συνήθη αναλγητικά ώστε μπορεί να οδηγήσει σε κατάχρηση ή και εξάρτηση από αυτα.
Ο πόνος ενδεχομένως εκλύεται μετά από αισθητικά ερεθίσματα στο πρόσωπο, όπως είναι ο κρύος αέρας, το ξύρισμα, ή και η μάσηση. Η κλινική εξέταση συνήθως δεν έχει παθολογικά ευρήματα. Προσβάλλονται κυρίως άτομα ηλικίας πάνω από 40 ετών, ενώ σε περίπτωση που έχουμε συμπτωματολογία σε νεαρότερους ασθενείς αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες να πρόκειται για νευραλγία δευτεροπαθή στα πλαίσια υποκείμενου νοσήματος, πχ σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Πολλές περιπτώσεις αποδίδονται στην συμπίεση του νεύρου από παρακείμενο αγγείο, συνήθως την άνω παρεγκεφαλιδική αρτηρία.
Η κλασική νευραλγία τριδύμου θα πρέπει να διαχωρίζεται από την συμπτωματική νευραλγία τριδύμου η οποία μπορεί να οφείλεται σε υποκείμενο νόσημα, συνηθέστερα κάποια φλεγμονή, ή και όγκο που πιέζει το νεύρο. Αν και η διαφοροδιάγνωση είναι συχνά δύσκολη, η ύπαρξη συνοδών συμπτωμάτων και η ατυπία του πόνου είναι συχνά δηλωτικές συμπτωματικής νευραλγίας.
Θεραπευτικά, χορηγούνται φάρμακα για νευροπαθητικό πόνο όπως καρβαμαζεπίνη, γκαμπαπετίνη, λαμοτριγίνη ή τοπιραμάτη. Σε ανθεκτικές περιπτώσεις θέση έχουν οι χειρουργικές τεχνικές αποσυμπίεσης του νεύρου οι οποίες αρκετά συχνά έχουν καλά αποτελέσματα και μικρό κίνδυνο υποτροπής.
Τον όρο ίλιγγο χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την δυσάρεστη ψευδαίσθηση κίνησης (συνήθως περιστροφής) του χώρου γύρω μας, ή και του εαυτού μας μέσα στο χώρο. Είναι χαρακτηριστική η φράση που πολλοί ασθενείς χρησιμοποιούν: “ Το δωμάτιο γυρίζει γύρω γύρω”.
Σαν όρο πρέπει να διαχωρίσουμε τον ίλιγγο από την ζάλη, καθώς στην πράξη με την ζάλη ο κάθε άνθρωπος μπορεί να περιγράφει και διαφορετικό σύμπτωμα. Έτσι άλλος μπορεί να εννοεί θόλωση της σκέψης, άλλος τάση προς λιποθυμία, άλλος αστάθεια, άλλος κεφαλαλγία και άλλος πραγματικά ίλιγγο.
Ο ίλιγγος είναι ένα αρκετά δυσάρεστο συναίσθημα, και η αίσθηση της περιστροφής συνοδεύεται συνήθως από εφίδρωση, ωχρότητα, τάση προς εμετό ή και εμετό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ασθενής με ίλιγγο έχει όψη ανθρώπου που υποφέρει, και συνήθως μένει ξαπλωμένος και με τα μάτια κλειστά.
Σε κάποιες περιπτώσεις ο ίλιγγος είναι φυσιολογικός και οφείλεται σε δυσαρμονία μεταξύ των ερεθισμάτων που φτάνουν στον εγκέφαλο από τα μάτια μας και από τον λαβύρινθο του αυτιού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο ίλιγγος που όλοι λίγο πολύ έχουν νιώσει ως επιβάτες αυτοκινήτου σε έναν κακό δρόμο με στροφές. Αντίστοιχα φυσιολογικός είναι και ο ίλιγγος που μπορεί να προκύψει από εξαιρετικά ακραίες κακές θέσεις της κεφαλής, όπως για παράδειγμα όταν προσπαθούμε να βιδώσουμε μία λάμπα.
Στην πλειονότητα βέβαια των περιπτώσεων ο εμμένων ίλιγγος είναι παθολογικός και οφείλεται σε βλάβη είτε του λαβυρίνθου στο αυτί ή του νεύρου που μεταφέρει τα ερεθίσματα στον εγκέφαλο (περιφερικός ίλιγγος), είτε του ίδιου του εγκεφάλου και της παρεγκεφαλίδας (κεντρικός ίλιγγος).
Η διάκριση ανάμεσα στις δύο μεγάλες αυτές κατηγορίες ιλίγγου είναι ιδιαίτερα σημαντική, γιατί ο κεντρικός ίλιγγος μπορεί να είναι ενδεικτικός σοβαρής πάθησης του κεντρικού νευρικού συστήματος όπως ένα αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, κάποιος όγκος, ή σκλήρυνση κατά πλάκας. Ο περιφερικός ίλιγγος αντίθετα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι καλοήθης και ονομάζεται παροξυσμικός ίλιγγος θέσης, ενώ λιγότερο συχνά μπορεί να οφείλεται σε νόσο Meniere, αιθουσαία νευρωνίτιδα και άλλες παθήσεις του ακουστικού νεύρου και του ωτός.
Τέλος συμπτωματολογία ιλίγγου μπορεί να έχουμε στα πλαίσια ημικρανίας ακόμα και χωρίς συνοδό πονοκέφαλο, ή και αγχώδους διαταραχής οπότε ονομάζεται ψυχογενής ίλιγγος.
Για την διάγνωση κεφαλαιώδη σημασία έχει η κλινική εξέταση με την οποία αναζητούμε άλλα σημεία προσβολής του κεντρικού νευρικού συστήματος. Σε περιπτώσεις που υπάρχει αμφιβολία για το αν ο ίλιγγος είναι περιφερικός ή κεντρικός, η και εφόσον υπάρχουν στοιχεία που συνηγορούν υπέρ βλάβης του εγκεφάλου, πρέπει να διενεργείται απεικονιστικός έλεγχος με μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου.
Στην περίπτωση του καλοήθους ιλίγγου θέσης η θεραπεία συνίσταται στη διενέργεια ενός ειδικού χειρισμού, του χειρισμού Epley, που φαίνεται να είναι αποτελεσματικός σε πολύ μεγάλο ποσοστό.
Στις υπόλοιπες περιπτώσιες, αντιμετωπίζουμε το υποκείμενο αίτιο, και στην φάση της της οξείας κρίσης ιλίγγου χορηγούμε στον ασθενή συμπτωματική αγωγή προκειμένου να ανακουφιστεί από τα δυσάρεστα συνοδά συμπτώματα όπως η ναυτία και ο έμετος αλλά και να υποχωρήσει η δυσάρεστη αίσθηση περιστροφής και η αστάθεια.
Η κεφαλαλγία είναι ένα τόσο συνηθισμένο σύμπτωμα, που αν ρωτήσουμε τυχαία ανθρώπους από τον κοινωνικό μας περίγυρο αν έχουν βιώσει ποτέ πόνο στο κεφάλι θα πάρουμε θετική απάντηση από την μεγάλη πλειοψηφία τους.
Μπορούμε να διακρίνουμε δύο μεγάλες κατηγορίες κεφαλαλγιών.
Από τη μία μεριά είναι οι δευτεροπαθείς κεφαλαλγίες που οφείλονται σε κάποια υποκείμενη παθολογία, που μπορεί να είναι ακόμα και απειλητική για τη ζωή. Στις κεφαλαλγίες αυτές η έγκαιρη διάγνωση του υποκείμενου αιτίου είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς μπορεί ακόμη και να σώσει τη ζωή του ασθενούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η κεφαλαλγία της υπαραχνοειδούς αιμορραγίας ή της μηνιγγίτιδας.
Από την άλλη πλευρά έχουμε τις λεγόμενες πρωτοπαθείς κεφαλαλγίες όπως είναι η ημικρανία, η κεφαλαλγία τάσης και η αθροιστική κεφαλαλγία. Οι κεφαλαλγίες αυτές αν και δεν είναι άμεσα απειλητικές για τη ζωή του ασθενούς έχουν δύο χαρακτηριστικά που τις κάνουν ιδιαίτερα βασανιστικές. Χαρακτηρίζονται από χρονιότητα και από πόνο μεγάλης έντασης, και εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών περιορίζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών.
Ταυτόχρονα, επειδή η κεφαλαλγία όπως προαναφέρθηκε είναι κάτι συχνό τριγύρω μας, είναι συνηθισμένο για πολλούς ανθρώπους να μην αναζητούν τη συμβουλή του ειδικού και να χρησιμοποιούν για να ανακουφιστούν φάρμακα ακατάλληλα ή και επικίνδυνα αν χορηγηθούν μακροχρόνια. Αποτέλεσμα είναι να βασανίζονται οι ίδιοι άλλα και πολλές φορές και οι οικογένειές τους χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος καθώς σήμερα έχουμε πια στη διάθεσή μας αρκετά και αποτελεσματικά μέσα αντιμετώπισης.
Πρώτο βήμα λοιπόν όταν πονάει το κεφάλι μας είναι να αναζητήσουμε τη βοήθεια ειδικού και συγκεκριμένα Νευρολόγου. Σε πρώτη φάση και ανάλογα με τους χαρακτήρες του πόνου μας πρέπει να αποκλεισθεί ή να επιβεβαιωθεί το ενδεχόμενο η κεφαλαλγία μας να είναι δευτεροπαθής και να υπάρχει κάποιο υποκείμενο πρόβλημα που την προκαλεί, και πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Κατόπιν, συνεκτιμώντας τα χαρακτηριστικά του πόνου ο Ιατρός μας θα καταλήξει στην διάγνωση της συγκεκριμένης κεφαλαλγίας που μας βασανίζει, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς η θεραπευτική αντιμετώπιση εξειδικεύεται για κάθε τύπο κεφαλαλγίας. Στη φάση αυτή ενδεχομένως χρειαστεί να παρακολουθήσουμε συστηματικά τα συμπτώματά μας χρησιμοποιώντας ένα “ημερολόγιο κεφαλαλγίας”. Η χρήση του ημερολογίου διευκολύνει σημαντικά τη διάγνωση αλλά και την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας που θα λάβουμε.
Τέλος ανάλογα με τη συχνότητα και την ένταση του πόνου ο Ιατρός μας θα μας δώσει την κατάλληλη αγωγή είτε για να αντιμετωπίζουμε τα επεισόδια του πόνου, είτε για να προλαμβάνουμε την εμφάνισή τους.
Έτσι δε πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πόνος στο κεφάλι δεν είναι ποτέ απλά ένας “πονοκεφαλάκος που θα περάσει”. Είναι ένα σύμπτωμα που σίγουρα μας υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να αποτελεί ένδειξη κάποιας σοβαρότατης πάθησης.
Σύμφωνα με τον επιστημονικά αποδεκτό ορισμό της, άνοια είναι η επίκτητη επιδείνωση των διανοητικών ικανοτήτων του ατόμου η οποία παρεμβαίνει στην ικανότητά του να επιτελεί τις καθημερινές του εργασίες. Πολύ συχνά ωστόσο στα πλαίσια ενός νευρολογικού ιατρείου ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους καθόλα λειτουργικούς στην καθημερινότητά τους οι οποίοι παραπονιούνται ότι η μνήμη τους δεν είναι πια αυτή που ήταν.
Την εμφανή και μετρήσιμη διαταραχή των νοητικών λειτουργιών η οποία ωστόσο δεν επηρεάζει την ικανότητα του ανθρώπου να διαχειρίζεται την καθημερινότητά του καλούμε ήπια γνωστική διαταραχή.
Μπορούμε να διακρίνουμε δύο υποτύπους, τον αμνησιακό στον οποίο προεξάρχει η διαταραχή της μνήμης και τον μη αμνησιακό στον οποίο η μνήμη διατηρείται εν πολλοίς ανέπαφη αλλά πάσχει η ικανότητα σύνθετης σκέψης και επίλυσης προβλημάτων.
Η ήπια γνωστική διαταραχή εμφανίζεται συνήθως μετά τα 60 και είναι συχνότερη μετά τα 70 ή και τα 80 έτη. Φαίνεται δε να είναι συχνότερη στις γυναίκες από ότι στους άνδρες. Σε αρκετές περιπτώσεις ιδίως η αμνησιακή μορφή εξελίσσεται σε τυπικό σύνδρομο άνοιας, αλλά πολλές φορές παραμένει σταθερή χωρίς επιδείνωση ή εμφανίζει και βελτίωση με την πάροδο του χρόνου.Έτσι δεν μπορούμε να πούμε ότι η ήπια γνωστική διαταραχή αποτελεί πάντα πρόδρομο στάδιο Ν. Alzheimer, καθώς αρκετοί από τους ασθενείς που την εμφανίζουν δεν θα εκδηλώσουν ποτέ άνοια.
Όταν διαπιστωθεί ήπια γνωστική διαταραχή θα πρέπει να διενεργείται ολοκληρωμένη διερεύνηση για να αποκλειστούν καταστάσεις όπως ο υποθυρεοειδισμός, η ανεπάρκεια Β12, η κατάθλιψη, ο υδροκέφαλος φυσιολογικής πίεσης, η ισχαιμική λευκοεγκεφαλοπάθεια. Αν ο έλεγχος δεν αναδείξει κάποιο παθολογικό εύρημα θα πρέπει να γίνεται σύσταση για επανέλεγχο με χρήση των προτυποποιημένων κλιμάκων που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση της μνήμης σε ένα εξάμηνο ούτως ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο εξέλιξης σε άνοια.
Θεραπεία για την ήπια γνωστική διαταραχή δεν υπάρχει. Φαίνεται ωστόσο ότι η άσκηση, η ρύθμιση των παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου και η συμμετοχή σε δραστηριότητες που προάγουν την σκέψη και την κοινωνικότητα βελτιώνουν τις γνωστικές λειτουργίες και μειώνουν τον κίνδυνο εξέλιξης σε άνοια.
Η Νόσος του Πάρκινσον είναι μια προοδευτική διαταραχή του νευρικού συστήματος η οποία επηρεάζει κυρίως, αλλά όχι μόνο την κίνηση.
Το ευρύτερα γνωστό σύμπτωμα της νόσου του Πάρκινσον είναι ο τρόμος ο οποίος μπορεί να ξεκινήσει με μικρή ένταση από το ένα άνω άκρο. Ωστόσο η νόσος προκαλεί επίσης δυσκαμψία και βραδύτητα στις κινήσεις, συμπτώματα που είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σοβαρά από τον τρόμο.
Άλλα χαρακτηριστικά συμπτώματα της νόσου του Πάρκινσον είναι το ανέκφραστο πρόσωπο, η διαταραχή της ομιλίας και της γραφής ( εξαιρετικά μικρά γράμματα), η διαταραχή της ισορροπίας, και οι διαταραχές από το αυτόνομο νευρικό σύστημα όπως ορθοστατική υπόταση.
Επιπλέον η νόσος προκαλεί διαταραχές ύπνου και απώλεια της αίσθησης της όσφρησης που μπορεί να προϋπάρχουν πριν ακόμα εκδηλωθούν τα κινητικά συμπτώματα.
Η διάγνωση της νόσου είναι κλινική, στηρίζεται δηλαδή στα συμπτώματα και το ιστορικό του ασθενούς. Ενδεχομένως, και κατά περίπτωση ίσως απαιτηθεί απεικονιστικός έλεγχος με μαγνητική τομογραφία, ή DAT scan, προκειμένου να αποκλειστούν άλλες παθήσεις με παρόμοια κλινική εικόνα.
Ριζική θεραπεία δυστυχώς δεν υπάρχει ακόμη, αν και πολλά υποσχόμενη φαίνεται να είναι η αντιμετώπιση με βλαστοκύτταρα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν αρκετά και αποτελεσματικά φάρμακα τα οποία βελτιώνουν τα συμπτώματα και δίνουν στους ασθενείς ένα καλό επίπεδο ζωής για αρκετά χρόνια.
Καθώς η νόσος είναι προοδευτική και η κλινική εικόνα παρουσιάζει ποικιλομορφία, είναι σημαντικό η θεραπευτική αγωγή να προσαρμόζεται στα συμπτώματα και τις ανάγκες (κοινωνικές- επαγγελματικές) του κάθε ατόμου , και να αναθεωρείται σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Το παροδικό ισχαιμικό επεισόδιο έχει κοινές αιτίες και εκδηλώσεις με ένα κοινό ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο. Αυτό που διαφέρει στην περίπτωση του παροδικού επεισοδίου είναι η διάρκεια των συμπτωμάτων η οποία μπορεί να είναι από λίγα λεπτά έως λίγες ώρες, και σε καμία περίπτωση μεγαλύτερη των 24 ωρών.
Άλλη σημαντική ειδοποιός διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του παροδικού ισχαιμικού ο απεικονιστικός έλεγχος του εγκεφάλου με αξονική ή μαγνητική τομογραφία δεν αναδεικνύει κάποια βλάβη. Το παροδικό επεισόδιο είναι δηλαδή ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το οποίο ο οργανισμός καταφέρνει να ξεπεράσει μόνος του μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα αποφεύγοντας μόνιμες βλάβες.
Τα συμπτώματα που θα πρέπει να θορυβήσουν κάποιον και να δημιουργήσουν υποψία παροδικού εγκεφαλικού επεισοδίου είναι δυσχέρεια στην ομιλία ή ακατάληπτος λόγος, ξαφνική παράλυση ή απλά μυϊκή αδυναμία σε ένα χέρι ή πόδι και πτώση της γωνίας του στόματος. Σε κάθε περίπτωση όταν κανείς εντοπίσει τα συμπτώματα αυτά, θα πρέπει να κατευθυνθεί το συντομότερο δυνατόν στο πλησιέστερο νοσοκομείο ή να καλέσει ασθενοφόρο.
Το παροδικό εγκεφαλικό επεισόδιο μπορούμε να το θεωρήσουμε μία προειδοποίηση. Είναι μία σαφής ένδειξη ότι ο ασθενής είναι σε υψηλό κίνδυνο το επεισόδιο να επαναληφθεί και αυτή τη φορά να μην είναι παροδικό, αλλά μόνιμο. Έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ψάξουμε ενδελεχώς τί οδήγησε τον ασθενή εκεί, και να αντιμετωπίσουμε το αίτιο.
Ο έλεγχος που διεξάγεται συνήθως συνίσταται σε έλεγχο του ρυθμού της καρδιάς με Holter, υπερηχογράφημα καρωτίδων, και έλεγχο για παράγοντες κινδύνου όπως χοληστερίνη, αρτηριακή υπέρταση ή σάκχαρο. Ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς και τα συνοδά προβλήματα ενδεχομένως χρειαστεί υπερηχογράφημα καρδιάς , ή και έλεγχος για καταστάσεις που προδιαθέτουν σε θρομβώσεις.
Τέλος γίνεται έναρξη αντιαιμοπεταλιακής αγωγής, και ρυθμίζονται αυστηρά όλοι οι παράγοντες κινδύνου για καρδιαγγειακά συμβάματα.
Ο όρος αυχενικό σύνδρομο είναι ένας αρκετά γενικός όρος ο οποίος συμπεριλαμβάνει αρκετές παθήσεις με κοινό χαρακτηριστικό τον χρόνιο πόνο στην περιοχή του αυχένα, την πλάτη και αρκετές φορές την κεφαλή.
Πέρα από τον πόνο στην περιοχή αυτή οι ασθενείς με αυχενικό σύνδρομο συχνά παραπονούνται για περιορισμό στην κινητικότητα του αυχένα, μούδιασμα και πόνο στα χέρια με χαρακτηριστική κατανομή, και στις βαρύτερες περιπτώσεις μυϊκή αδυναμία στα άνω άκρα. Όταν πιέζεται ο νωτιαίος μυελός συνυπάρχει αδυναμία και στα κάτω άκρα με διαταραχή της βάδισης και της ούρησης. Σε βαρύτατες περιπτώσεις ή σε οξεία κάκωση (πχ ατύχημα), η βλάβη στον αυχένα μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη παράλυση είτε μόνο στα κάτω άκρα (παραπληγία) ή αν η βλάβη είναι σε ψηλότερο επίπεδο και στα άνω άκρα (τετραπηλγία).
Στις συχνότερες παθήσεις που προκαλούν πόνο στον αυχένα συμπεριλαμβάνονται οι κακώσεις της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, η αυχενική δισκοπάθεια, η οστεοαρθρίτιδα της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, οι κακώσεις των μαλακών μορίων της περιοχής, αλλά και πιο συστηματικά νοσήματα όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα ή τα μεταβολικά νοσήματα των οστών. Επιπλέον συμπτώματα παρόμοια με τα συμπτώματα των παθήσεων της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μπορεί να δώσουν παθήσεις των νεύρων που σχηματίζονται από τις αυχενικές ρίζες, όπως είναι οι παθήσεις του βραχιονίου πλέγματος, το σύνδρομο θωρακικής εξόδου, ή κάποιες φορές ακόμα και το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι ο όρος αυχενικό σύνδρομο από μόνος του είναι αρκετά γενικός, και αν και μας δίνει μία καλή ιδέα για τα συμπτώματα του ασθενούς στην πραγματικότητα δεν αποτελεί διάγνωση. Αντιθέτως ένας ασθενής με αυχενικό σύνδρομο είναι ένας ασθενής ο οποίος χρήζει λεπτομερούς ελέγχου προκειμένου να προσδιοριστεί το ακριβές αίτιο των συμπτωμάτων του.
Στην διάγνωση κεφαλαιώδη ρόλο παίζει η κλινική εξέταση, που αρκετές φορές είναι από μόνη της αρκετή για να εντοπίσει επακριβώς την βλάβη. Ο εργαστηριακός έλεγχος συνίσταται σε απεικόνιση της σπονδυλικής στήλης, ιδανικά με Μαγνητική τομογραφία, ενώ στην επιβεβαίωση της διάγνωσης και των αποκλεισμό άλλων καταστάσεων με παρόμοια εικόνα σημαντικό ρόλο έχει και το ηλεκτρομυογράφημα.
Στην περίπτωση αυχενικής δισκοπάθειας, που είναι και ένα από τα συχνότερα αίτια αυχενικού συνδρόμου, λογικές ενδείξεις για χειρουργική επέμβαση είναι μία παράλυση που επιδεινώνεται σταδιακά, άλγος που δεν ανταποκρίνεται στα αναλγητικά και περιορίζει τις δραστηριότητες της καθημερινότητας, ή η συμπίεση του νωτιαίου μυελού. Στις άλλες περιπτώσεις η συντηρητική προσέγγιση με τακτική παρακολούθηση φαίνεται να έχει εξίσου καλά αποτελέσματα.
Με τον όρο άνοια περιγράφουμε ένα σύνδρομο το οποίο χαρακτηρίζεται από επίκτητη επιδείνωση των διανοητικών ικανοτήτων η οποία παρεμβαίνει στην ικανότητα του ανθρώπου να επιτελεί με επιτυχία τις καθημερινές του δραστηριότητες, και μπορεί να έχει πολλές αιτίες. Με την αύξηση του μέσου όρου ηλικίας προσβάλει όλο και περισσότερους ανθρώπους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 10% των ατόμων άνω των 70 ετών, και το 40% των ατόμων ηλικίας άνω των 85 ετών έχουν απώλεια μνήμης η οποία μπορεί να αποδειχτεί με την κλινική εξέταση.
Εκτός από τη διαταραχή της μνήμης που είναι και η πιο συχνή διαταραχή, άλλες ικανότητες του ατόμου που επηρεάζονται από την άνοια είναι η ομιλία, ο προσανατολισμός στο χώρο, η δυνατότητα επίλυσης προβλημάτων, ενώ συχνά έχουμε οι ασθενείς εμφανίζουν και άρση αναστολών ή και επιθετικότητα.
Καθώς ο ανοϊκός ασθενής αδυνατεί να αυτοεξυπηρετηθεί και είναι άτομο υψηλότατου κινδύνου για ατύχημα (λ.χ. μπορεί να κάψει ένα σπίτι προσπαθώντας να μαγειρέψει), χρειάζεται 24ώρη επίβλεψη. Μάλιστα συχνά δεν είναι συνεργάσιμος, και μπορεί να επιβαρύνει ψυχολογικά τους φροντιστές του.
Αντίθετα με την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη που θέλει τον όρο άνοια να είναι συνώνυμος της Νόσου Alzheimer, αυτό δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα η άνοια είναι ένας πολύ ευρύτερος όρος που περιλαμβάνει πολύ περισσότερες παθήσεις, και μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία μελέτη 1000 με άνοια μόνο το 56% είχε Ν. Alzheimer. Αυτό που είναι ακόμα πιο σημαντικό, είναι οτι αρκετές από τις αιτίες άνοιας μπορεί να είναι θεραπεύσιμες. Χαρακτηριστικά, άνοια μπορεί να προκαλέσει ο υποθυρεοειδισμός, η ανεπάρκεια Β12, η κατάθλιψη, ο υδροκέφαλος φυσιολογικής πίεσης, κάποια λοίμωξη, ή ένας όγκος εγκεφάλου, πολλαπλά μικρά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια και πολλές άλλες παθήσεις. Μάλιστα σε περιπτώσεις που η άνοια προχωράει με γοργούς ρυθμούς η πιθανότητα να συμβαίνει κάτι από τα παραπάνω και να μην πρόκειται για N. Alzheimer είναι μεγαλύτερη.
Όταν κανείς αντιμετωπίζει έναν ασθενή που αρχίζει να ξεχνάει, τρία είναι τα βασικά ερωτήματα:
1) Ποια είναι η ακριβής διάγνωση;
2) Υπάρχει μία θεραπεύσιμη αιτία για την άνοια;
3) Μπορεί ο γιατρός να βοηθήσει ώστε να βοηθηθούν τα άτομα που φροντίζουν τον ασθενή;
Ακόμα και αν μετά την κατάλληλη διερεύνηση δεν βρεθεί κάποια θεραπεύσιμη πάθηση που να προκαλεί την άνοια, η κατάλληλη αγωγή στον κατάλληλο χρόνο στην πορεία της νόσου μπορεί να δώσει στον ασθενή λίγα ακόμη καλά χρόνια με αξιοπρέπεια, και στην οικογένειά του μία καλή ποιότητα ζωής.
Το σύνδρομο ανήσυχων ποδών είναι ένα πολύ συχνό σύνδρομο το οποίο απασχολεί το 10% περίπου του πληθυσμού. Χαρακτηρίζεται από μια ακατανίκητη επιθυμία του ασθενή να κινήσει τα πόδια του την ώρα που αυτός ξαπλώνει. Η επιθυμία αυτή συνοδεύεται από μια δυσάρεστη αίσθηση συνήθως στην περιοχή της γαστροκνημίας η οποία δεν υποχωρεί παρά μόνο αν ο ασθενής μετακινήσει τα κάτω άκρα ή σηκωθεί από το κρεβάτι.
Ανάλογα με τη βαρύτητα, το σύνδρομο μπορεί να προκαλεί μικρή μόνο ενόχληση ή και να επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα ζωής διαταράσσοντας σε μεγάλο βαθμό τον ύπνο του ασθενούς. Συνήθως προσβάλλονται άτομα μέσης ηλικίας, το σύνδρομο μπορεί ωστόσο να εμφανιστεί ακόμα και σε παιδιά
Πολλές καταστάσεις φαίνεται να ενοχοποιούνται για το σύνδρομο ανήσυχων ποδών. Έτσι χρόνιες παθήσεις όπως ανεπάρκεια σιδήρου, χρόνια νεφρική νόσος, διαβήτης ή περιφερική νευροπάθεια μπορεί να προκαλέσουν σύνδρομο ανήσυχων ποδών. Επιπλέον η χορήγηση φαρμάκων όπως αντιισταμινικών, αντιψυχωτικών και κάποιων αντικαταθλιπτικών μπορεί να επιδεινώσουν τα συμπτώματα. Τέλος το σύνδρομο εμφανίζεται πολλές φορές στο τρίτο τρίμηνο της κύησης αλλά υποχωρεί μετά τον τοκετό.
Θεραπευτικά, οι ασθενείς ενθαρρύνονται να βελτιώσουν την υγιεινή του ύπνου τους, και να διακόψουν τη χρήση καφέ, αλκοόλ και τσιγάρου. Το τοπικό μασάζ και το ζεστό μπάνιο φαίνεται να βοηθούν. Φαρμακευτικά, αν υπάρχει σιδηροπενία πρέπει να διορθωθεί και στη συνέχεια χορηγούνται ντοπαμινεργικά φάρμακα, βενζοδιαζεπίνες και σπανιότερα εντιεπιληπτικά ανάλογα με την βαρύτητα της κατάστασης.
Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα είναι η πιο συχνή πάθηση του μέσου νεύρου. Προσβάλει περίπου 5% του πληθυσμού με μεγαλύτερη συχνότητα στις γυναίκες ηλικίας 45-60 ετών.
Χαρακτηρίζεται από μούδιασμα και πόνο στον αντίχειρα, τον δείκτη και το μέσο δάκτυλο, όπως επίσης και την περιοχή του καρπού ( περιοχή κατανομής του μέσου νεύρου). Ο πόνος μπορεί να αντανακλά στο αντιβράχιο ή καμιά φορά και σε ολόκληρο το άνω άκρο, και κάποιες φορές μπορεί να είναι ιδιαίτερα βασανιστικός. Χαρακτηριστικό είναι ότι επιτείνεται τις νυχτερινές ώρες, μετά από κάμψη του καρπού για παραπάνω από ένα λεπτό , και μετά από ελαφρά πλήξη του καρπού στο ύψος του καρπιαίου σωλήνα. Επιπλέον τα συμπτώματα μπορεί να ανακουφίζονται με το τίναγμα του χεριού. Σε προχωρημένες περιπτώσεις μπορεί να έχουμε μυϊκή αδυναμία και ατροφία των μυών του χεριού και ιδίως του αντίχειρα.
Οφείλεται σε σε κάκωση του μέσου νεύρου καθώς αυτό διέρχεται από τον περιορισμένο σε χώρο και με σκληρά τοιχώματα καρπιαίο σωλήνα. Πολλές φορές εμφανίζεται στα πλαίσια άλλων νοσημάτων όπως υποθυρεοειδισμός, μεγαλακρία, ρευματοειδής αρθρίτιδα, διαβήτης, αιματολογικές διαταραχές. Επιπλέον καταστάσεις όπως η εγκυμοσύνη, η εμμηνόπαυση και η χορήγηση αντισυλληπτικών φαίνεται να προδιαθέτουν στην ανάπτυξή του.
Επιπλέον οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις ή οι ανώμαλες στάσεις του καρπού συνήθως στα πλαίσια της εργασίας προδιαθέτουν στην κάκωση του νεύρου και την εμφάνιση του συνδρόμου.
Η επιβεβαίωση του συνδρόμου, όταν υπάρχει η κλινική εικόνα, γίνεται πάντα με ηλεκτρονευρογραφικό – ηλεκτρομυογραφικό έλεχγο. Ο έλεγχος πέραν της διάγνωσης συμβάλει σημαντικά και στην σταδιοποίηση της βλάβης. Επιπλέον παρόμοια συμπτώματα με το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα μπορεί να δώσει η κάκωση του νεύρου σε οποιοδήποτε σημείο της πορείας του, από τον αυχένα και το βραχιόνιο πλέγμα μέχρι και τον καρπό (Αυχενική ριζοπάθεια, πλεγματοπάθεια, κάκωση στο σύνδεσμο του Struthers, σύνδρομο πρόσθιου μεσόστεου, σύνδρομο στρογγύλου πρηνιστού) . Ο ακριβής εντοπισμός της βλάβης είναι δυσχερής κλινικά, και η διάκριση ανάμεσα στο σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα και όλες τις παραπάνω καταστάσεις γίνεται ουσιαστικά μόνο με το ηλεκτρομυογράφημα.
Η θεραπεία του συνδρόμου είναι είτε συντηρητική στις ηπιότερες περιπτώσεις ή όταν υπάρχει υποκείμενο αίτιο, είτε χειρουργική η οποία συνίσταται στη διάνοιξη του εγκάρσιου συνδέσμου. Η δε πρόγνωση μετά την επέμβαση είναι πολύ καλή, και η πιθανότητα υποτροπής μικρή.
Ο ιδιοπαθής τρόμος είναι η πιο συχνή κινητική διαταραχή. Είναι ένα σύνδρομο άγνωστης αιτιολογίας που χαρακτηρίζεται από τρόμο (τρέμουλο) με βραδεία προοδευτική επιδείνωση, το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις αφορά τα άνω άκρα.
Χαρακτηριστικό στις περιπτώσεις ιδιοπαθούς τρόμου είναι ότι το τρέμουλο δεν συνοδεύεται από άλλα συμπτώματα όπως βραδυκινησία, διαταραχή βάδισης και ισορροπίας, η δυσκαμψία. Αν συνυπάρχουν κάποια από αυτά τα συμπτώματα, τότε πιθανότερο είναι ο τρόμος να είναι σύμπτωμα κάποιας άλλης νόσου όπως για παράδειγμα νόσου του Πάρκινσον.
Πιο συγκεκριμένα ο ιδιοπαθής τρόμος χαρακτηρίζεται από τρέμουλο στα άνω άκρα, συμμετρικά και με επιδείνωση σε περιόδους έντονου άγχους. Δεν καταστέλλεται με τις κινήσεις ενώ μπορεί να επηρεάζει την κεφαλή, την κάτω γνάθο ή και τα χείλη. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί ασθενείς αναφέρουν βελτίωση με την λήψη μικρής ποσότητας αλκοόλ. Μάλιστα το παραπάνω εύρημα είναι τόσο τυπικό, που αποτελεί μία από τις συχνότερες ερωτήσεις που γίνονται κατά την εξέταση ασθενούς με τρόμο. Όταν ο ασθενής χαλαρώνει, η και στον ύπνο ο τρόμος υποχωρεί πλήρως.
Η διάγνωση γίνεται με το λεπτομερές ιστορικό και την κλινική εξέταση. Απεικονιστικός έλεγχος δεν είναι συνήθως απαραίτητος, παρά μόνο αν υπάρχει αμφιβολία, οπότε και διενεργείται μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου, και DAT scan ( εξέταση που ανιχνεύει διαταραχές στους υποδοχείς ντοπαμίνης και χρησιμοποιείται για τη νόσο του Πάρκινσον).
Από την άλλη εργαστηριακός έλεγχος θυρεοειδούς, ηλεκτρολυτών, ηπατικής και νεφρικής λειτουργίας είναι συνήθως απαραίτητος.
Ανάλογα με τη βαρύτητα του προβλήματος, άλλοι ασθενείς απαιτούν θεραπεία μόνο πριν από κάποιο στρεσογόνο γεγονός, ενώ άλλοι χρειάζονται συστηματική αντιμετώπιση. Πρέπει να σημειωθεί ότι το αλκοόλ μολονότι περιορίζει τον τρόμο, για ευνόητους λόγους δεν αποτελεί θεραπεία. Έτσι θεραπευτικά χορηγούμε β-αναστολείς, αντιεπιληπτικά, και αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Σε φαρμακοανθεκτικές η και πολύ βαριές περιπτώσεις ενδεχομένως χρειαστεί χειρουργική αντιμετώπιση.
This web page was started with Mobirise